Mensen écht kennen en diepe verbindingen aangaan is een kunst – die je kunt leren Er is volgens The New York Times-bestsellerauteur David Brooks één basisvaardigheid essentieel voor het geluk van ieder mens. En dat is het vermogen om anderen goed te kennen en hun het gevoel te geven dat ze worden gezien, gehoord, begrepen en op waarde worden geschat. Toch voelen veel mensen in onze samenleving zich onzichtbaar en onbelangrijk. In De kunst van mensen kennen vertelt Brooks hoe we het vermogen om anderen echt te zien kunnen verbeteren. Hoe communiceer je met de mensen om je heen? Welke vragen stel je en hoe luister je? Hoe voorkom je dat je iemand meteen in een hokje plaatst en hoe leer je door andermans ogen te kijken? Voor de antwoorden op deze vragen put Brooks uit de psychologie en de neurowetenschap, maar ook uit cultuur, geschiedenis en onderwijs. Hij stelt dat er niet alleen kennis en aandacht, maar vooral ook creativiteit nodig is om in iedereen iets bijzonders te zien. De kunst van mensen kennen is voor de lezer die anderen beter wil begrijpen én zelf beter begrepen wil worden. ‘Zijn columns staan steevast dagenlang op nummer een van bestgelezen stukken van de website van The New York Times. Hij is te horen en te zien in vele populaire podcasts, radio- en tv-programma’s. Als de VS een ‘Denker des Vaderlands’ had, zou Brooks goede kans maken.’ NRC Handelsblad Over De tweede berg: ‘Een overtuigend pleidooi’ **** NRC Handelsblad ‘Een krachtig, indringend boek dat je niet meer loslaat.’ The Guardian ‘Zeer ontroerend en buitengewoon scherp. En hoopvol in de beste zin van het woord.’ The Washington Post ‘Een must-read in tijden van sociale distantie en nieuwe gemeenschapszin.’ Trouw David Brooks (1961) is auteur en al jaren een van de bestgelezen columnisten van The New York Times. Hij heeft meerdere bestsellers geschreven, waaronder De tweede berg. Hij geeft les aan de Yale University en is lid van de American Academy of Arts and Sciences.
'De leeuw in de muis' is een mooi prentenboek over een muisje dat zo moedig wil zijn als een leeuw. Gaat hem dat lukken?
In de leer bij de leeuw Een klein muisje voelt zich door zijn formaat niet gezien en onbegrepen en kijkt (letterlijk) enorm op tegen de leeuw, die met zijn luide gebrul door iedereen gehoord wordt. Het muisje besluit, ondanks zijn angst, in de leer te gaan bij de leeuw. Maar als hij eenmaal neus-aan-neus staat met het machtigste roofdier op aarde, blijkt dat er in die stoere leeuw ook een bang muisje verstopt zit.
Een meid (spreek uit als ‘mijt’, met met een natte t) is een energie. Een meid (x/v/m) zijn betekent je bek een douw geven en dan pas nadenken, shoppen maar geen centen hebben, soms te hard zijn voor jezelf, je rekeningen betalen, naar ongemakkelijke familieverjaardagen gaan, je telefoon uit je klauwen laten pleuren terwijl je net een nieuwe hebt, enzovoorts, je snapt het wel. Een meid zijn is een bestaan hebben. En wij meiden maken een hoop mee. In De meidenmethode deel ik dingen waarvan ik zou willen dat iemand ze mij had verteld, op deze manier. De wereld is niet altijd leuk, maar ik hoop dat dit boek jouw dekentje mag zijn. Ik ga je laten zien wat een prachtig, krachtig en lekker mens je bent Het hoeft echt niet altijd beter, harder, meer. Je bent geweldig zoals je bent en het is verdomme tijd dat je dat in gaat zien. Liefs, Lotte
Echt voedsel met herkenbare ingrediënten heeft de afgelopen decennia grotendeels plaatsgemaakt voor zwaar bewerkt fabrieksvoer zonder enige voedingswaarde, dat zo aangenaam is van structuur en smaak dat we er geen genoeg van krijgen. Via uitgekiende receptuur, slimme marketing en agressieve reclame mest de voedingsindustrie ons vet als plofkippen, met ziekte en hoge maatschappelijke kosten tot gevolg. De fabrikanten zeggen dat wij zelf verantwoordelijk zijn voor ons gedrag. Maar is dat wel zo? In De mens is een plofkip legt Teun van de Keuken de voedingsindustrie onder de loep en laat hij feilloos zien wat er misgaat. Maar hij biedt ook perspectief: met de juiste maatregelen is er een mooiere, lekkerdere en gezondere toekomst mogelijk.
De nachten van de pest vindt plaats op het eiland Minger, in de 29ste provincie van het Ottomaanse Rijk, tijdens de derde pestepidemie in 1901. De moslims en christenen op het eiland beschuldigen elkaar van de uitbraak van de ziekte. Wanneer sultan Abdülhamit samen met Engeland en Frankrijk besluit het eiland te isoleren om verdere verspreiding te voorkomen, staan de eilandbewoners er alleen voor. Wel stuurt de sultan
zijn geliefde gezondheidsinspecteur Bonkowski Pasha om meer te weten te komen over de epidemie. Wanneer korte tijd later Pasha’s dode lichaam wordt gevonden, is het onduidelijk of het een willekeurige moord betreft, of dat deze daad onderdeel is van een groter plan. De sultan vraagt zijn nichtje en haar echtgenoot, de jonge, veelbelovende dokter Nuri, om naar het eiland te gaan om dit uit te zoeken.
In De nachten van de pest beschrijft Orhan Pamuk niet alleen hoe de epidemie en quarantaine de levens van de eilandbewoners
verstoren, maar hij schrijft ook op onnavolgbare wijze over nationalisme en romantiek en over de eeuwige tegenstellingen tussen het Oosten en het Westen.
LEZEN • SPELLETJES • KLEUREN • TELLEN EN NOG VEEL MEER! Met dit doeboek van de NEEhoorn is de tijd van vervelen voorbij! Stap in het Heerlijke Hartenwoud waar de NEEhoorn en zijn vrienden wonen en speel alle spelletjes. Zoek de verschillen, help de WATbeer speuren naar lolly’s en de Slangzaam naar zijn eigen beginletter, kleur de kleurplaten, probeer je vrienden te verslaan met het ladderssspel of mi-ma-memorie, lees een grappig verhaal of bak de lievelingskoekjes van de NEEhoorn. Veel plezier!
Ruzie in het Heerlijke Hartenwoud?! De NEEhoorn zegt nog steeds NEE en hij heeft ruzie met de WELLES-prinses. Alleen… weten ze allebei niet meer waarover het gaat. Als de KUS-m’n-KONT-hond het allemaal wel even denkt op te lossen, wordt het de NEEhoorn te veel en gaat hij ervandoor. Na een lange wandeling belandt hij in de dichte, donkere jungle waar de Slangzaam zich ontiegelijk aan een tak hangt te vervelen. Welk avontuur de NEEhoorn ook voorstelt, de Slangzaam heeft er geen sssin in…
De poezelige NEEhoorn en zijn vrienden zijn terug! Ontmoet in dit vrolijke vervolg van De NEEhoorn nieuwe dieren, waaronder de verveelde Slangzaam. Een nieuw, grappig verhaal van Marc-Uwe Kling om voor te lezen, nog eens voor te lezen, te lachen en te ontdekken. Prachtig geïllustreerd door Astrid Henn en met wederom een spitsvondige vertaling van Jaap Robben.
In de dertien jaar waarin Martin Sommer de Haagse politiek in de Volkskrant besprak, leek het Binnenhof soms op een dolle carrousel. Tegelijk voltrok zich een langzame, bijna onopgemerkte verandering. Politiek werd steeds minder de belofte van een mooiere toekomst voor allemaal en steeds meer het boze terugkijken op een geschonden geschiedenis. Net als in de standenstaat van lang geleden is er geen besef meer van vooruitgang. En net als in de oude standenstaat is privilege het sleutelbegrip; niet, zoals toen, als iets om je op voor te laten staan, maar als een manier om iemand na te wijzen. Bestuurders kijken met een mengsel van medeleven en afgrijzen naar de boze burgers. Zij begrijpen wel dat de gezamenlijkheid ver te zoeken is, maar het land moet nu eenmaal bestuurd worden en dat kun je zeker niet aan de bevolking overlaten. Zo is in de nieuwe standenstaat iedereen uiteindelijk boos op iedereen: burgers, politici, ambtenaren, rechters en journalisten. Al die jaren in Den Haag behield Martin Sommer de verbazing van een onderzoeker die de merkwaardige zeden en gebruiken optekent van een exotische stam. De nieuwe standenstaat is het onrustbarende, maar vooral originele relaas van zijn bevindingen.
Martin Sommer (1956) werkte decennia bij de Volkskrant, waarvoor hij onder meer correspondent in Frankrijk en chef van de Haagse redactie was. Van 2010 tot 2023 schreef hij elke zaterdag de politieke column. Hij publiceerde eerder onder meer Krantebeest, Heimwee naar Frankrijk, Onder onderwijzers en Wat een held! Tien vaderlanders op een voetstuk. Thans schrijft hij voor het weekblad EW.
Van de bestsellerauteur van de NS Publieksprijs winnaar De Camino. Na het succes van de bestsellers Het bloemenmeisje en De Camino komt Anya Niewierra met De nomade. Een aangrijpende thriller over vaderliefde en een verborgen verleden. De 37-jarige documentairemaker Olga Liebke woont met haar zonderlinge vader in het Harz-gebergte. Olga heeft een innige band met de inmiddels dementerende man. Haar moeder stierf in het kraambed en ze heeft verder geen familie. Tenminste, zo is het verhaal. Maar dan vertelt haar vader herinneringen die niet rijmen met de geschiedenis zoals zij die kent. Ze gaat twijfelen over haar achtergrond en ontdekt documenten uit de voormalige Sovjet-Unie. Olga reist naar de driehoek Polen, Litouwen en Belarus en stuit op een huiveringwekkend geheim. ‘Anya Niewierra heeft met De nomade weer een magnifiek boek afgeleverd, dat mogelijk nog indrukwekkender is dan De Camino.’ Heleen Spanjaard, Margriet ‘Verrassend, meeslepend en bloedstollend. De nomade is een waardige opvolger van De Camino.’ Rob Cobben, cultuurverslaggever Dagblad De Limburger
Van de bestsellerauteur van de NS Publieksprijs winnaar De Camino.
Na het succes van de bestsellers Het bloemenmeisje en De Camino komt Anya Niewierra met De nomade. Een aangrijpende thriller over vaderliefde en een verborgen verleden. De 37-jarige documentairemaker Olga Liebke woont met haar zonderlinge vader in het Harz-gebergte. Olga heeft een innige band met de inmiddels dementerende man. Haar moeder stierf in het kraambed en ze heeft verder geen familie. Tenminste, zo is het verhaal. Maar dan vertelt haar vader herinneringen die niet rijmen met de geschiedenis zoals zij die kent. Ze gaat twijfelen over haar achtergrond en ontdekt documenten uit de voormalige Sovjet-Unie. Olga reist naar de driehoek Polen, Litouwen en Belarus en stuit op een huiveringwekkend geheim. ‘Anya Niewierra heeft met De nomade weer een magnifiek boek afgeleverd, dat mogelijk nog indrukwekkender is dan De Camino.’ Heleen Spanjaard, Margriet ‘Verrassend, meeslepend en bloedstollend. De nomade is een waardige opvolger van De Camino.’ Rob Cobben, cultuurverslaggever Dagblad De Limburger