Trouwe krantenlezers in de polder

BIDDINGHUIZEN - In 1947 liet hij Twente achter zich om zijn geluk te beproeven als boer in de polder. Vanaf dat moment liet Jan Stevelink (1921) zijn Twentsche Courant nasturen. Zestig jaar na dato gebeurt dat nog steeds.

De krant is voor hem een onmisbare band met het Twentse land. Soms gaat hij wel driemaal daags kijken of er al post is. In verzorgingshuis De Regenboog verheugt Jan Stevelink (87) zich op De Twentsche Courant Tubantia. Op vier hoog in Dronten bewoont hij met echtgenote Annie (81) een eenvoudige kamer met weids uitzicht over de polder.

Het uitpluizen van de krant is er één van de belangrijkste dagelijkse rituelen. "Hoe zou het zijn met de affaire in Dinkelland?" blikt de jubilerende abonnee vooruit naar de krant die hij deze middag op het pluche tafelkleed zal openslaan. Hoewel het lezen steeds lastiger wordt als gevolg van ouderdomsgebreken peinst de in Klein Agelo opgegroeide 'Stevink Jan' er niet over het abonnement te beëindigen. "Ik wil op de hoogte blijven van het nieuws in mijn geboortestreek".

Zijn uit Tilligte afkomstige vrouw 'Bokum Annie' Damhuis knikt instemmend. De streekkrant wil je niet missen, géén dag. Stevelink groeide op als tweede zoon in een Twents boerengezin. Hij volgde de landbouwwinterschool in Hengelo. "Mijn oudste broer kwam op het ouderlijk bedrijf, dus zat er voor mij niets anders op dan elders een plek te zoeken." Zo vertrok hij in 1947 naar de Wieringermeer. Mét zijn vertrouwde regionale krant. "Eindelijk de krant helemaal voor mezelf, dacht ik, want thuis was het met de broers en zussen altijd een gevecht wie 'm het eerst mocht lezen."

Andere informatiebronnen waren er in die periode amper. De trektocht van boer Stevelink ging via Wieringermeer, Brabant, Emmeloord naar Biddinghuizen in oostelijk Flevoland waar hij een eigen boerderij kreeg. Jan en Annie kregen vijf kinderen, van wie één overleed op jonge leeftijd. "Met elkaar spraken we Twents, maar met de kinderen was Nederlands de voertaal. We hadden ons immers in een ander deel van het land gevestigd en daar wilden we ons bij aanpassen." Die aanpassing kwam er niet ten aanzien van de krant. De kinderen vroegen wel eens om een ander dagblad, maar dit was en bleef onbespreekbaar voor de Stevelinks. "Die Twentse krant is altijd onze schakel geweest met de regio waar we geboren en getogen zijn", verklaart het echtpaar, dat na de pensionering in Biddinghuizen bleef wonen, tot vorig jaar een verhuizing naar het verzorgingshuis in Dronten onontkoombaar werd.

Hoewel de ogen hem langzaam maar zeker in de steek laten blijft Stevelink de krant trouw. Hij heeft een imposante leeslamp met vergrootglas aangeschaft en spelt de pagina's dagelijks van a tot z in een iets langzamer tempo. Dat De Twentsche Courant Tubantia sinds een jaartje op het kleinere tabloidformaat verschijnt is een uitkomst voor veel ouderen. "Dat nieuwe formaat is véél mooier en handiger. Die lange bladen waren hopeloos. Je kon ze niet makkelijk omslaan, ze ritselden en namen op tafel veel meer ruimte in beslag."

Welk nieuws in de krant heeft de belangstelling van de Twentse 'emigranten'? Daar zijn Jan en Annie het snel over eens. In de toptien van favoriete rubrieken en onderwerpen staan de familieberichten, burgerlijke stand, religie, de weekendbijlagen en het nieuws uit Dinkelland. Waardering heeft het paar voor cabaretier Herman Finkers en burgemeester Frans Willeme. Als 's avonds de krant is uitgeplozen schakelen de Stevelinks over naar de tv. De regioserie 'Van Jonge Leu en Oale Groond' en de datingshow 'Boer zoekt vrouw' worden nooit overgeslagen. Dat hij onafgebroken zestig jaar abonnee is van De Twentsche Courant Tubantia vindt Stevelink geen prestatie. "Het is absoluut geen verdienste. De krant hoort gewoon bij ons."

Bron: Twentsche Courant Tubantia